Rozdział 23

„Ryland”

Kilka dni po śmierci Rossa odbył się jego pogrzeb. Było to bardzo ciężki moment dla naszej rodziny. W końcu to był Ross ~ ten co wnosił do naszego życia radość, ten co nieraz narobił zamieszanie i ten, na którego zawsze można było liczyć. Był, jest i zawsze będzie moim kochanym starszym braciszkiem oraz wzorem do naśladowania.

„Rocky”

Siedzieliśmy w salonie, jedliśmy ciasto ze śliwkami i popijaliśmy cappuccino.

- Rocky, ja… Ja… Ja chyba rodzę… - głos przerażonej Alexy przerwał grobową ciszę panującą na stypie.

- Ale to jeszcze za wcześnie! Niech ktoś mi pomoże zawieść ją do lekarza! – krzyknąłem i wziąłem Alexę na ręce.

- Zawiozę Was! – oznajmił Riker i jak powiedział tak zrobił.

„Rydel”

Riker i Rocky pojechali z Alexą do lekarza, a ja próbowałam uspokoić mamę. Bardzo się przejęła, bo to jej pierwszy wnuk.

- Zobaczysz, wszystko będzie z nimi dobrze. – mówiłam. – Alexa i Twój wnuk są pod dobrą opieką.

- Pani Lynch, niech się pani już nie martwi. Ja też urodziłam sporo przed terminem. – odezwała się Vanni, a wszyscy się na nią spojrzeli.

- Co!? – spytałam zdziwiona.

- Ja i Riker znamy się dużo dłużej niż myślicie. Spotkaliśmy się kiedy R5 miało Louder Tour. Pewnego wieczoru, po koncercie wpadliśmy na siebie z Rikiem. Odprowadził mnie do hotelu, a dalej to już możecie się domyślić co było.

- Zaraz, zaraz… Gdzie jest dziecko i dlaczego tak długo nie utrzymywaliście kontaktu? – chciałam wiedzieć jak najwięcej.

- Dziecko cały czas jest przy mnie. Moi rodzice się nim opiekują kiedy mnie nie ma w LA. – odparła jakby było to oczywiste.

„Riker”

Czekałem z Rockym na szpitalnym korytarzu. Ja siedziałem, a on chodził w kółko.

- Uspokój się i usiądź. – powiedziałem, ale brat dalej krążył od drzwi sali porodowej do stolika, przy którym siedziałem.

- Jak mam się uspokoić!? To moja ukochana i moje dziecko! – odburknął i przystanął. Popatrzał na mnie morderczym wzrokiem, ale po chwili zamrugał oczami i z uśmiechem usiadł obok. – Chyba jednak masz rację. Muszę się uspokoić.

- Widzisz, starszy brat Rik zawsze ma rację. – mrugnąłem do niego okiem i upiłem łyk kawy kupionej jakieś 20 minut temu w automacie. – A dlaczego nie wszedłeś z nią? – spytałem.

- No wiesz… Nie lubię widoku krwi… Od samego patrzenia robi mi się słabo. – odpowiedział lekko zawstydzony.

- Tchórzy jak większość facetów… - mruknąłem pod nosem, a następnie jednym duszkiem wypiłem resztę kawy.