Rozdział 9

„Ellington”

Obudziłem się o wschodzie słońca. Naga Delly leżała przytulona do mojej klaty.

- Jak się spało mojej ukochanej Rydzi? - spytałem.

- Dobrze. - odpowiedziała. - Ale nigdy więcej nie mów do mnie Rydzia! Nazywam się Rydel Mary Lynch i jedyne zdrobnienie, które akceptuję to Delly. Ewentualnie może być Dellka lub Dellunia.

- A Dellcia?

- Nie za często. W szczególności nie mów tak pieszczotliwie przy fanach, na jakiś oficjalnych wydarzeniach... - nawijała. - Okay? - spytała na koniec.

- Okay. - ucałowałem ją w policzek.

„Ryland”

Spędziliśmy z Sav namiętną noc w namiocie. Rankiem wróciliśmy do hotelu, gdzie wzięliśmy prysznic, by oczyścić się z piasku, a następnie zjedliśmy śniadanie.

- Ryry... Mogę się o coś spytać? - zagadała gdy zmywałem naczynia.

- Oczywiście, że tak, kochanie. - odparłem.

- Kiedy się pobierzemy?

- Nie wiem... - westchnąłem. - Zastanowimy się nad tym jak wrócimy z urlopu.

- Jasne... A jak wrócimy to znów będziesz coś wymyślał...

- Skarbie... - objąłem ją. - Nie będę się wykręcał. - zapewniłem, lecz nie wiem czy w to wierzy.

„Ross”

Obudził mnie okropny ból głowy. Próbowałem sobie coś przypomnieć... Coś z wczoraj...

- Jak się czujesz? Masz kaca? - spytał Riker, który niespodziewanie pojawił się w pokoju.

- Dobrze... Tylko głowa mnie boli... - odparłem.

- Weź prysznic, ubierz się czysto i zejdź do kuchni. Przygotuję Ci śniadanie i dam tabletkę na kaca. - oznajmił i wyszedł z pokoju.

- Okay. - powiedziałem sam do siebie, a następnie wstałem z łóżka.

„Rocky”

Dopiero o 10 zebraliśmy się w kuchni na śniadaniu.

- Czy to nie dziś jest ten casting? - spytałem Rossa.

- Yyy... - spojrzał w kalendarz. - Tak! Muszę już iść! Zaraz będę spóźniony! - chwycił kanapkę i wepchnął ją w całości do buzi.

Młody wybiegł z domu zabierając tylko telefon, dokumenty i klucze od motoru. Wsiadł na niego, ruszył niesamowicie szybko i tyle go widziałem.

Wróciłem do stołu i dokończyłem swoje śniadanie, jednocześnie prowadząc ożywioną dyskusję.

„Ross”

Na szczęście tabletka pomogła i nie mam kaca.

Przyjechałem na miejsce castingu. Wszedłem do budynku.

- Dzień dobry. - powiedziałem z uśmiechem.

- O, witaj Ross. - reżyser uściskał mnie serdecznie. - Zaraz zaczynamy. Siadaj. - oznajmił i pokazał mi wolne miejsce. Usiadłem i czekałem...

Po niespełna 5 minutach pojawiła się pierwsza kandydatka. Miała długi ciemne włosy, była uśmiechnięta... Łatwo było zauważyć, że nie jest nasza... Typowa dziewczyna z meksykańskich telenoweli. Skąd to wiem? Mówi prostym angielskim i to jeszcze ze swoim akcentem. Podsumowując, wydaję się całkiem fajna i nawet się nadaje do tej roli... Ale ja i tak czekam na tę moją... Moją jedyną...

Sekundy, minuty, godziny mijają, a jej brak. Być może czeka na końcu... A być może mnie wystawiła...

- To była ostatnia dziewczyna. - oznajmił reżyser  po około 5 godzinach występów. - Którą wybierasz? - spytał.

- Myślę, że ta pierwsza była najlepsza. - odparłem smutno.

- No to decyzja zapadła. - uśmiechnął się. - Twoją partnerką będzie Ximena Navarrete.

--------------------------------
Witajcie Drodzy Czytelnicy!

Dziękuję serdecznie Alex Rover za dołączenie do grona czytelników i mam nadzieję, że zostaniesz aż do końca. - Ten rozdział jest dla Ciebie <3

A teraz pytanie z innej dziedziny...
"Czy u Was też jest tzw. 'wyścig szczurów' i każdy każdemu (a przynajmniej te nierozkapryszone panny, które myślą, że wszystko im się należy  i, że są najlepsze) 'podkłada nogi', kabluje i robi wszystko by ta druga osoba miała gorsze oceny?"
Ja się z taką sytuacją spotkałam wczoraj na lekcji wychowania fizycznego, ale nie będę się tu rozpisywać (jedyna Rikeroholic zna szczegóły).

Pozdrawiam, zapraszam także na http://youlovewhoyoulove.blogspot.com i do napisania <3