Rozdział 11

„Ross”

Wcześnie rano zjadłem śniadanie tylko z rodzicami, bo reszta jeszcze spała.

- Podrzucić Cię gdzieś? - spytał tata Mark pakując kanapki zrobione przez mamę dla niego do pracy.

- Jeśli to nie problem to zawieź mnie na lotnisko. - oznajmiłem.

- A gdzie się mój kochany synuś wybiera? - wypytywała mama Stormie zmywając naczynia.

- Do Nowego Jorku. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- A po co? - zapytał tatuś.

- Muszę odnaleźć jedną konkretną osobę. Nie pytajcie kto to, bo na razie i tak nie odpowiem.

- Dobrze. Damy Ci spokój. Tylko uważaj na siebie. - mama dała mi całusa w policzek. - No jedźcie już, bo Ty Mark jak się będziesz grzebał to się do roboty spóźnisz. - ucałowała także tatę.

„Mark”

Zawiozłem syna na lotnisko i pojechałem do pracy. Od wejścia przywitał mnie mój serdeczny znajomy Stephen Eaton. Biedny mieszka sam, bo córka wolała Nowy Jork. Ale takie już jest życie.

- Nie uwierzysz... - zaczął opowiadać. - Moja córka Courtney w końcu przyjeżdża.

- To świetnie. Chociaż trochę czasu będziesz miał towarzystwo. - szczerze się ucieszyłem. - Kiedy będzie w Los Angeles? - spytałem.

- Za dwa tygodnie. - odpowiedział.

„Savannah”

Wróciliśmy z Ryrym z urlopu. Nie ma to jak w domu...

Rozpakowałam się, zrobiłam małe pranie i w końcu mogłam odpocząć. Właśnie przysypiałam, gdy do mojego domu wpadła wesoła Alexa.

- Mam dwa newsy! - krzyknęła od wejścia.

- Mów co to takiego.

- Pierwsza wiadomość jest od Vanni. Za dwa tygodnie przyjeżdża razem z... Court!

- Co!? Court przyjeżdża!? Jak ja jej dawno nie widziałam... - ucieszyłam się.

- Ja też jej dawno nie widziałam... - westchnęła.

- A ten drugi news? - spytałam.

- Jestem w ciąży z Rockym. - oznajmiła.

- Gratuluję kochana. - przytuliłam ją. - Który miesiąc?

- Prawie czwarty. - uśmiechnęła się szeroko.

- Rocky wie?

- Wie... Teoretycznie dlatego do mnie wrócił.

- No tak... Zapomniałam, że przez krótki czas nie byliście razem.

„Vanni”

Przyszłam do mieszkania Courtney.

- Kiedy ostatnio sprzątałaś? - spytałam.

- Nigdy. - odpowiedziała ze spokojem. - Rzadko tu bywam, więc nie sprzątam.

- Aha. - mruknęłam pod nosem. - Wiesz, że już za dwa tygodnie będziesz na stałe u ojca?

- Wiem... Dziękuję, że mnie tam zabierasz... Samej mnie nie stać. - przytuliła mnie. - Jesteś naprawdę kochana.

- Oj, już nie przesadzaj... To drobiazg. - uśmiechnęłam się. - Pomóc Ci w pakowaniu?

- Jeśli możesz, to tak.

- Okay. Zacznijmy od tego... Gdzie masz walizkę?

- Walizkę? Powinna być w szafie za Tobą. - odpowiedziała, a ja obróciłam się. i zajrzałam do szafy. Od razu znalazłam szukany przedmiot.

- Teraz Ty wyjmujesz ubrania, a ja je układam. - zarządziłam.

„Courtney”

Przy pomocy Vanni byłam spakowana w niecałe pół godziny.

- Dzięki, ale i tak jeszcze będę wyjmować rzeczy z walizki. W końcu będę tu jeszcze dwa tygodnie.

- Nie będziesz. Pomyślałam o tym i zostawiłam Ci kilka ubrań. Potem tylko je dopakujesz i gotowe. - uśmiechnęła się. Jest chyba najmądrzejszą osobą jaką znam.